Ölçek Kategorileri: 30 Eğitim Bilimleri ve Öğretmen Yetiştirme

Karacay, P. Kaya, H. (2017). Simülasyonla eğitimde kullanılan “Öğrenci Memnuniyeti ve Öğrenmede Kendine Güven Ölçeği”nin Türkçeye uyarlanması. Florence Nightingale Hemşirelik Dergisi, 25(2), 95-103.

Boyaci, Z., Sahin, S., Eris Hasirci, H. M., & Kilic, A. (2017). Student Centered Education Scale: A validity and reliability study. European Journal of Educational Research, 6(1), 93-103.

Şimşek, H., Kuzu, Y., Elyıldırım, E. & Erbay Mermer, Ş. (2022). Öğrenci Merkezli Eğitim: Bir ölçek geliştirme çalışması . Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi,19 (Van Yüzüncü Yıl Üniversitesinin Kuruluşunun 40. Yıl Dönümü Şubat Özel Sayısı), 88-107. https://doi.org/10.33711/yyuefd.1068087

Koç, C. (2014). Öğrenci Merkezli Öğretim Yöntem ve Tekniklerini Kullanmaya Yönelik Tutum Ölçeği: Geçerlik ve güvenilirlik çalışması. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 13(49), 150-170. zhttp://dx.doi.org/10.17755/esosder.00089

Biçer, İ. , Söyler, S. ve Çavmak, D. (2022). Öğrenci Öğrenme Kaygısı ölçeği Türkçe geçerlik ve güvenirlik çalışması. Çağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi , 19(1) , 15-24. https://dergipark.org.tr/tr/pub/cagsbd/issue/70749/1137813

Erten, İ. H. (2015). Valıdatıng Myself-As-A-Learner Scale (Mals) in The Turkısh Context. Novitas-Royal (Research On Youth And Language), 9(1), 46-59.

Deveci, İ. (2011). Fen ve Teknoloji dersi kapsamında ilköğretim yedinci ve sekizinci sınıflarda verilen ödevler hakkında öğrenci, öğretmen ve veli görüşleri (Yüksek lisans tezi). Sakarya Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Sakarya.

Nergis, A. (2008). İlköğretim birinci sınıf öğrencilerinin ön okuryazarlık davranışları ile annelerinin okuryazarlığa olan ilgisi arasındaki ilişki (Yüksek lisans tezi). Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.

Yurtçiçek Eren, S. & Başgöl, Ş. (2023). Öğrenci Öz-Yeterlik Ölçeğinin Hemşirelik Lisans Öğrencileri Üzerinde Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. İstanbul Gelişim Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, (19), 33-45 . DOI: 10.38079/igusabder.1126674

Kazu, H., & Deniz, E. (2024). Measurement invariance and construct validity of the Turkish version of the Learner Autonomy Scale in a sample of high and secondary school students. International Journal of Contemporary Educational Research, 11(1), 1-19. https://doi.org/10.52380/ijcer.2024.11.1.477

Pehlivan, M. (2008). İstanbul ili Kadıköy ilçesi liselerindeki okul içi şiddet algısı ve şiddete karşı alınan önlemler ilişkisi (Yüksek lisans tezi). Yıldız Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.

Terzi, A. R. ve Derin, R.(2020). Yükseköğretim öğrencilerine yönelik Öğrenci Sinizm Ölçeğinin geliştirilmesi. Journal of Current Researches on Social Sciences, 10 (1), 61-72. doi: 10.26579/jocress.346

Kaya, M. ve Doğan, U. (2014). Öğrenci sorumluluk: Ölçek geliştirme, güvenirlik ve geçerlik çalışması. Journal of European Education, 4(1), 11-18.

İşcan, B. ve Balyer, A. (2018). Öğrenci tüketici yönelim ve öğrenen kimlik düzeyini belirleme ölçeğinin Türkçe’ye uyarlanması. Yıldız Journal of Educational Research, 3 (1), 1-26.

Barut, Y. ve Kalkan, M. (2000). Öğrenci Tutum Envanterinin geliştirilmesi: Geçerlik ve güvenilirlik çalışması. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 2(14), 25-30.

Yayla, F. (2003). Cumhuriyet Dönemi`ndeki müzik öğretmeni yetiştirme sürecinin incelenmesi (Doktora tezi). Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Şimşek, N. (2008). İlköğretim okulu yöneticilerinin öğrenci velilerini okula çekme başarısı hakkında ilköğretim okulu öğretmenlerinin ve öğrenci velilerinin görüşleri(Denizli ili örneği) (Yüksek lisans tezi). Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Denizli.

Uzun, Ö. (2006). İlköğretim 5.sınıf öğrencilerinin okula yabancılaşma düzeylerine etki eden sosyo-demografik değişkenlerin belirlenmesi. (Yüksek lisans tezi). Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Adana.

Sanberk, İ. (2003). Öğrenci Yabancılaşma Ölçeği (Bir geçerlik ve güvenirlik çalışması)(Yüksek lisans tezi). Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Adana.

Kaya, Ö. (2011). Öğrenci Yaşam Doyum Ölçeği'nin Türkçe'ye uyarlanması: Geçerlik ve güvenirlik çalışmaları. Kara Harp Okulu Bilim Dergisi, 21(2), 173-185.

Öztürk, K., Alpaydın, Y., Can, B. S., Zaralioğlu, F. B., & Çakır, Y. (2023). Yükseköğretim Yurtlarının Öğrencilerin Gelişimine Katkısı: İlim Yayma Cemiyeti Yurtları Örneği. İlim Yayma Cemiyeti Yayınları.

Silkü, A. H. (2002). Üniversite öğrencilerinin öğretim elemanlarıyla olan iletişimi ve bu konuda yönetimden beklenenler. ( Yüksek lisans tezi). Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.

Kerimoğlu, E., Alcı, B., & Doenyas, C. (2023). Measuring student-to-student confirmation in the college classroom: A Turkish adaptation and validation study. International Journal of Intercultural Relations, 96, 101858. https://doi.org/10.1016/j.ijintrel.2023.101858

Şahin, D. (2014). Öğrenci-Öğretmen İlişki Ölçeği'nin Türkçe'ye uyarlanması. Journal of Educational Sciences & Practices, 13(25), 87-102.

Norşenli, F. (2009). Ortaöğretim kurumlarında öğrenciler arasında yaşanan şiddetin türü, yaşanma sıklığı ve nedenleri. (Yüksek lisans tezi). Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.